Περπατώντας στις γειτονιές της Άνω Πόλης έχεις την αίσθηση
ότι βρίσκεσαι σε άλλη εποχή. Εδώ η ομορφιά περισσεύει, θαρρείς και όλα
ξεφύτρωσαν από πίνακες λαϊκών ζωγράφων.
Καλντερίμια με αυλάκια στη μέση για να
τρέχουν τα μπουγαδόνερα, σπίτια ασβεστωμένα μ’ αυλές γεμάτες κληματαριές και
λουλούδια, κατώφλια με πεζούλια, παραδίπλα ευτυχισμένα τετράποδα να παίζουν αναμεταξύ
τους, μυρωδιές από λουλούδια και φαγητά
να πλανώνται στην ατμόσφαιρα.
Και όμως, αυτός ο μοναδικός παραδοσιακός οικισμός αντί να αναδειχθεί σε Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς, άνευ ουδεμίας προστασίας υφίσταται συνεχή φθορά και τα σπίτια, καρτερικά, περιμένουν το ένα μετά το άλλο την κατεδάφισή τους.
Παντού, στην Παλιά Πόλη ξεφυτρώνουν πολυτελείς
μεζονέτες, σε λίγο καιρό τίποτα πια δεν
θα θυμίζει αυτή την εποχή και αυτομάτως αυτή η ευφορία που σε πλημμυρίζει
αντικρίζοντας αυτές τις γειτονιές αντικαθίσταται από μια μεγάλη θλίψη για το τι
μέλλει γενέσθαι…
Σύντομα οι συνοικισμοί με τα
χαμόσπιτα δεν θα υπάρχουν, όπως και οι άνθρωποι που αφανίστηκαν στις δίνες, στις διαρκείς εναλλαγές των καιρών. Κανείς δεν θα τους αναφέρει. Ούτε γραμμή
θα ξεφεύγει για χάρη τους. Ανάλγητη η λήθη θα τους ισοπεδώνει...
