Η ακριτική Λήμνος, η αναδυόμενη αιγαιοπελαγίτικη πεταλούδα του Βορειοανατολικού Αιγαίου. Ο τόπος της Λημνίας Γής, που από την εποχή του Φιλοκτήτη και μέχρι των ημερών μας θεράπευε τον ανθρώπινο πόνο με την θεραπευτική της αξία. Η Λήμνος η Λευκή, η Λευκοθέα, το νησί του Ηφαίστου, τα Υψιπύλης, της Μαρούλας και της προϊστορικής Πολύχνης, με το δημοκρατικό κοινοβούλιο και την πούσια ιστορία που χάνεται σε χιλιετίες πίσω στο παρελθόν.
Η Λήμνος η «Ανεμόεσσα», το σταυροδρόμι των κόσμων, το νησί των αρωμάτων, του θυμαριού και του μελιού, του σταριού και του ξακουστού από τα Ομηρικά χρόνια κρασιού, των τυριών και των πολλών άλλων παραδοσιακών γεύσεων.
Το Αρχαιολογικό Μουσείο Λήμνου στη Μύρινα. Το αρχοντικό ιδιοκτησίας του
«Χριστοδουλίδειου Συσσιτίου» βρίσκεται στις υπώρειες του Κάστρου της
Μύρινας, επί του παραλιακού μετώπου του Ρωμέικου Γιαλού Μύρινας. Η θέση του, το
μέγεθός του, η αρχιτεκτονική και η ιστορία του, συγκλίνουν ότι αυτό αποτελεί το σημαντικότερο κτήριο του
Ρωμέικου Γιαλού, όπως και σημείο
αναφοράς για την τοπική κοινωνία.
Την
τελευταία δεκαετία είχε εγκαταλειφθεί, παρουσιάζοντας σημαντικές ζημιές από
τους σεισμούς αλλά και από τα προβλήματα στη στέγη του.Το αρχοντικό χτίστηκε
από τον επιφανή μεγαλέμπορο και παραγωγό βαμβακιού στην Αίγυπτο, Στυλιανό
Χριστοδουλίδη, το 1868, με ιδιαίτερη καλαισθησία.
Γυμνάσιο Μύρινας: λιτό και επιβλητικό συγχρόνως με απίστευτη αρμονία των δύο στοιχείων, αρχιτεκτονικό αριστούργημα, κιβωτός ιστορίας και αναμνήσεων για πολλές γενιές. Χτίστηκε μέσα σε δυο χρόνια σε άλλες εποχές χωρίς τις σημερινές τεχνολογικές διευκολύνσεις, σημάδεψε τις ζωές πολλών παιδιών κι αποτελεί ένα πολύ μεγάλο μέρος των αναμνήσεων τους. Ένα κτήριο που αποτελεί εκτός από σχολειό κι ένα κομμάτι του πολιτισμού και της ιστορίας του τόπου.
Το νησί κατακλύζεται από αρχοντικά ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής αξίας, πολλά εκ των οποίων διατηρούνται ακόμα σε εξαιρετική κατάσταση, και χρησιμοποιούνται ως ιδιωτικές κατοικίες ή στεγάζουν κοινωνικές και κρατικές υπηρεσίες.
Λημνία Γη
Οι «θαυματουργές» ιδιότητες της γης της Λήμνου ήταν γνωστές από την αρχαιότητα και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που πέρασαν στην ελληνική μυθολογία ως μέρος της ιστορίας ενός από τους θεούς του Ολύμπου, του Ηφαίστου. Η Λημνία Γη ήταν που θεράπευσε το θεό της φωτιάς από τα τραύματά του όταν ο Δίας τον πέταξε από τον Όλυμπο, ενώ δεν είναι τυχαίο πως οι Αχαιοί άφησαν το Φιλοκτήτη στη Λήμνο για να ιαθεί από το τσίμπημα του φιδιού κατά την τρωική εκστρατεία. Ο Ηρόδοτος είναι ο πρώτος που αναφέρεται στη Λημνία Γη, ενώ είναι βέβαιο πως ήταν ένα ευρέως διαδεδομένο «φαρμακευτικό σκεύασμα» μεταξύ των γιατρών της αρχαιότητας.
Η Λημνία Γη εξορυσσόταν παρουσία ιερέα που ερχόταν από την Ηφαιστεία στην περιοχή που βρισκόταν το ηφαίστειο της Λήμνου, ο Μόσχυλος, δηλαδή μεταξύ των χωριών Ρεπανίδι, Κότσινας και Βάρος, κατά κύριο λόγο. Σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές, χρησιμοποιούταν για την αιμοστατική της δράση, αλλά και κατά της δυσεντερίας, του έλκους στομάχου, τις φλεγμονές των οφθαλμών και του δηλητηρίου των φιδιών. Μάλιστα, οι αρχαίοι επεξεργάζονταν την Λημνία Γη έτσι ώστε τελικά να πάρει την μορφή μικρού κυκλικού δισκίου, κάτι σαν τα σημερινά χάπια.
Η Ηφαιστία ήταν η πρωτεύουσα των Πελασγών, στο ΒΑ τμήμα του νησιού, κοντά στο σημερινό χωριό Κοντοπούλι. Η ζωή της διήρκησε από το 1000 π.Χ. έως το 1200 μ.Χ. περίπου, ενώ ακμή γνωρίζει ιδίως τον 5ο και τον 4ο π.Χ. αι. Σώζονται τα ερείπια μιας πολυσύνθετης πόλης εκτάσεως 10 περίπου στρεμμάτων που περιελάμβανε λαμπρά οικοδομήματα, ανάκτορα, λουτρά και χριστιανικές εκκλησίες, ελληνιστικό - ρωμαϊκό θέατρο και Ιερό του 8ου έως 6ου π.Χ. αι. αφιερωμένο στη μεγάλη Θεά Λήμνο, που ταυτίζεται με τη Θεά Άρτεμη. Στις συνεχόμενες αίθουσες του Ιερού βρέθηκαν θαυμαστά έργα τέχνης, όπως ολόκληρη σειρά από πήλινα αγάλματα που παρίσταναν Σειρήνες και Σφίγγες. Στα ΝΔ της πόλης ανακαλύφθηκε η νεκρόπολις της Ηφαιστίας με ευρήματα και δίπλα, άλλα τρία νεκροταφεία μεταγενέστερων χρόνων.
Οι θρησκευτικές τελετές που γινόταν προς τιμή των Καβείρων ονομαζόταν "Καβείρια Μυστήρια". Γινόταν στο ιερό των Καβείρων που ήταν χτισμένο στο ακρωτήριο της χλόης απέναντι από την Ηφαιστεία στη Λήμνο.Κατά την ελληνιστική εποχή η λατρεία των Καβείρων πήρε διεθνή χαρακτήρα και άτομα απ' όλο τον κόσμο συνέρεαν στα κέντρα λατρείας τους όπως της Λήμνου, της Σαμοθράκης και των Θηβών.
Αντίθετα από τα Ελευσίνια μυστήρια η μύηση ήταν ελεύθερη για άντρες γυναίκες και παιδιά όλων των εθνικοτήτων, ελεύθερων και δούλων. Η μύηση γινόταν όταν η ομάδα ή το άτομο αποφάσιζε να παρουσιαστεί στους θεούς και όχι μόνο κατά την εποχή των εορτών. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με τη χριστιανική βάπτιση.
Μύρινα , η πρωτεύουσα της Λήμνου
Η Λήμνος τραγουδήθηκε από τον Όμηρο, ο οποίος τη χαρακτηρίζει ως «γαιάων απασέων φιλτάτη». Η θέση του Ηφαίστου , απ' τον μεγάλο ποιητή, ως Θεού της Λήμνου, αφ' ενός μαρτυρεί το ηφαιστειογενές του εδάφους της και αφ' ετέρου το προηγμένο τεχνολογικό της πολιτισμό. Υμνήθηκε από τους τρεις μεγάλους τραγικούς ποιητές, τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη.